کاوش موضوع بانوان

بانو یک واژه و عنوان پارسی است که از دیرباز به جهت احترام، در ابتدا یا انتهای نام زنان بزرگ ذکر می‌شده است. اصل این واژه از بانوگ (bānūg) در پارسی میانه بوده است. واژهٔ بانو می‌تواند به یک «ملکه» یا حتی به سادگی، به یک «زن» اشاره داشته باشد. جمع این واژه به صورت «بانوان» یا «بانویان» می‌باشد. بانو در اصل مشابه «لیدی» و سابقاً یک عنوان اشرافی بوده است؛ اما (به مرور) تا امروز به صورت جایگزینی برای واژهٔ ترکی خانم رایج شده و ممکن است به صورت یک عنوان خطاب به‌کار برود. دربارهٔ پیشینه و معنای واژهٔ بانو نظریات گوناگونی وجود دارد. کاربرد این کلمه از زمان هخامنشیان ثبت شده و بارها در اسناد ساسانی ذکر شده است. به احتمال زیاد، بانوگ عنوانی با معنی اصلی «درخشان» یا «روشنی‌بخش» و معنی مجازی «بزرگ» و «زیبا» برای زنان محترم و والاتبار بوده است. علاوه بر منابع باستانی و ادبیات زرتشتی به پارسی میانه، این کلمه در لقب بعضی از ایزدبانوان هند و ایران و همراه نام همسران شاهان، امیران و بزرگان جوامع ایرانی‌مآب دیده می‌شود. بانو در شعر و ادبیات فارسی با معنی زن بزرگ یا ملکه، کاربرد فراوان دارد. همچنین بانو یکی از پرکاربردترین اجزا در نام‌های مرکب زنانهٔ فارسی بوده است.... بیشتر در ویکی پدیا